Πίνακας περιεχομένων παρόντος τεύχους
«Μετά φόβου και τρόμου την εαυτών σωτηρίαν κατεργάζεσθε»
Αλεξικέραυνα
Από τον Τύπο πληροφορηθήκαμε ότι από πολλά σχολεία στο Δήμο Αχαρνών εκλάπησαν τα αλεξικέραυνα από δυο σπείρες, ορισμένα μέλη των οποίων, ευτυχώς, συνελήφθησαν. Μάλιστα, όπως αναφέρει τοπική εφημερίδα, «η αντικεραυνική προστασία, δεν αντικαθίσταται λόγω της γραφειοκρατίας, ενώ τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά αν υπήρχε καλύτερη αστυνόμευση» (Εφημ. «Θριάσιο», 10-1-2007).
Τα αλεξικέραυνα χρειάζονται στα κτίρια για να τα προστατεύσουν από ενδεχόμενη πτώση κερευνού, που θα είχε ολέθρια αποτελέσματα τόσο για το κτίριο όσο και για τους ανθρώπους που θα βρίσκονται μέσα σ' αυτό εκείνη τη στιγμή. Και είναι υποχρεωτική η τοποθέτηση αλεξικέραυνων, ιδιαίτερα μάλιστα σε δημόσια κτίρια που χρησιμοποιούνται από πολλούς ανθρώπους.
Αν και κανείς πολιτισμένος άνθρωπος δεν αμφιβάλει για την χρησιμότητα αυτών των συσκευών και, ιδιαίτερα όταν ζει σε μια πόλη, οι περισσότεροι νομίζουν πως τάχα βρίσκονται κάτω από την προστασία κάποιου αλεξικέραυνου, που θα πρέπει να υπάρχει σε κάποιο παρακείμενο κτήριο... συνήθως χωρίς να ξέρουν ποιο και πού είναι αυτό.
Έτσι, ενώ γνωρίζουν τον κίνδυνο, οι περισσότεροι άνθρωποι αμελούν να προστατευτούν, είτε επειδή ελπίζουν πως κάποιος άλλος έχει κάνει τη σχετική εγκατάσταση, είτε με βάση την αφελή σκέψη ότι "κεραυνός δεν πρόκειται να πέσει σ' εμένα".
Για το λόγο αυτό η πολιτεία απαιτεί την τοποθέτηση αλεξικέραυνων στα ψηλά κτήρια για προστασία από κάθε πιθανό κίνδυνο. Δυστυχώς, όμως, μια αντικεραυνική θωράκιση μπορεί να υπάρχει όχι απλά επειδή κάποτε τοποθετήθηκε ένα αλεξικέραυνο, αλλά εάν αυτό εξακολουθεί να υπάρχει στη θέση του, υφίσταται συντήρηση και έλεγχο, και είναι αποτελεσματικό ανά πάσα στιγμή. Στην περίπτωση των Αχαρνών, οι κλέφτες αφαιρούσαν τα αλεξικέραυνα για να πωλούν τον χαλκό που υπάρχει στην κατασκευή τους.
Άλλοι όμως αδιαφορούν εντελώς για την παρουσία τους, λησμονώντας πολλές φορές αν όντως έχει ληφθεί πρόνοια για να υπάρχει μια τέτοια πολίτιμη προστασία... Τούτη η τελευτίαια περίπτωση μοιάζει τόσο πολύ με την κατάσταση πολλών εκκλησιών όπου ο Διάβολος, χρησιμοποιώντας επιδέξια διάφορα από τα μέλη και τις ηγεσίες τους, έχει αφαιρέσει κάθε μέτρο προστασίας... αφήνοντας τους πιστούς έκθετους σε κάθε είδους "κεραυνούς" επιθέσεων αμαρτίας και πλάνης.
Ισως κάποιος πει ότι δεν αναφέρονται αλεξικέραυνα στη Βίβλο, πώς λοιπόν προσπαθείτε να τα συνδυάσετε με την εκκλησιαστική και εν γένει την πνευματική ζωή; Αλλά η απάντηση είναι εύκολη, καθώς τα αλεξικέραυνα είναι ένα είδος "ασπίδας" και "θωράκισης" και, όπως καλά γνωρίζουν οι μελετητές και της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, η εικόνα της ασπίδας συχνά χρησιμοποιείται για να περιγράψει πνευματικές έννοιες.
Για παράδειγμα μνημονεύουμε μερικά χωρία της Π.Δ., όπως Δευτ. 33/λγ/29, Β~ Σαμ. 22/κβ/3,31, Ψαλμ. 5/ε/12, 18/ιη/35, 35/λε/2, Παρ. 2/β/7, 30/λ/5, και από την Κ.Δ. την κλασική περικοπή της πανοπλίας του Θεού όπου, μεταξύ των άλλων στοιχείων της, αναφέρεται και η «ασπίδα της πίστεως» (Εφεσ. 6/ς/16) όπως επίσης και «ο θώρακας της πίστεως και της δικαιοσύνης» (Εφεσ. 6/ς/16, Α~ Θεσ. 5/ε/8). Είναι προφανές, λοιπόν, ότι ο πιστός έχει ανάγκη να προστατεύεται από διάφορους πνευματικούς κινδύνους, τις διάφορες επιθέσεις του εχθρού, που δεν έρχονται μόνο με πειρασμούς προσωπικής αμαρτίας, αλλά επίσης χτυπούν συλλογικά το σώμα των πιστών, με κάθε «πυρωμένο βέλος» ψευδοδιδασκαλίας και ανοχής.
Σήμερα υπάρχουν εκκλησίες που έφτασαν στο σημείο να ανέχονται όχι μόνο λεπτές, μεμονωμένες και συγκαλυπτόμενες αμαρτίες, αλλά επίσης χονδρές και απροκάλυπτες αμαρτίες όπως είναι η ομοφυλοφιλία, το διαζύγιο, οι εξωγαμιαίες και προγαμιαίες σχέσεις κ.ά.
Υπάρχουν βέβαια και πλήθος άλλες αμαρτίες που συγκαλύπτονται επιμελώς όχι μόνο από τους ενδιαφερόμενους αλλά επίσης και από τους ηγέτες, επειδή δεν θέλουν να "στενοχωρήσουν" κάποιους και πολύ περισσότερο δεν θέλουν να χάσουν "τα οικονομικά και άλλα οφέλη" που πορίζονται από αυτούς.
Τι είναι αυτό που κάνει την σημερινή εκκλησία να "υπομένει", να "ανέχεται" και μάλιστα να "δικαιολογεί" καταστάσεις για τις οποίες οι βιβλικές σελίδες είναι γεμάτες από πύρινες καταδίκες και απειλές;
Από πού πορίζονται το δικαίωμα να καπηλεύουν τον λόγο του Θεού και την αλήθεια και καθαρότητα της χριστιανικής διδασκαλίας, προκειμένου να είναι αρεστοί σε ανθρώπους και να συγκεντρώνουν γύρω τους πλήθη αδαών ανθρώπων που ούτε έμαθαν σωστά τις αρχές του Θεού ούτε τους παρακινούν για κάτι τέτοιο;
Παλαιότερα ακούγαμε από απλοϊκούς (ή και κουτοπόνηρους) ανθρώπους να λένε ότι προτιμούσαν να μην μάθουν αρκετά, ώστε να μην θεωρηθούν υπεύθυνοι, υπόλογοι και άξιοι «πολλών δαρμών»... (Λουκ. 12/ιβ/47-48).
Σήμερα όμως αυτό εφαρμόζεται με διαφορετικό τρόπο, επειδή είναι οι υπεύθυνοι για την τροφή των πνευματικών προβάτων που προτιμούν να αποσιωπούν ζητήματα και διδασκαλίες που ενδεχομένως θα έλεγχαν τον τρόπο της ζωής κάποιων από τους οπαδούς τους και θα δημιουργούσαν αντιπάθιες και άλλα προβλήματα σχέσεων.
Όμως η χριστιανική ζωή δεν είναι θέμα κοινωνικών σχέσεων ή στατιστικής. Η χριστιανική ζωή είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. Και όπως στα ζητήματα ζωής ή θανάτου δεν μπορεί κανείς να παίζει ή να αδιαφορεί, το ίδιο, και μάλιστα περισσότερο, ισχύει όσον αφορά τη στάση μας και τη σχέση μας απέναντι στον Θεό και την αγιότητά Του.
Ενώ όμως πολύς λόγος γίνεται για την αγάπη και αγαθότητα του Θεού, και για το μεγάλο Του έλεος, που μπορεί να σκεπάσει «πλήθος αμαρτιών», καθείς και καθεμία αφήνονται "ελεύθεροι" να ρυθμίζουν τη ζωή τους με τρόπο ελευθέριο, δηλαδή χωρίς όρια και περιορισμούς, χωρίς σαφή και συγκεκριμένα καθήκοντα, με άλλα λόγια επαναλαμβάνεται της ιστορίας των αρχαίων Ισραηλιτών, όταν «έκαστος έπραττεν ό,τι εφαίνετο εις αυτόν ορθόν» ή «έκαστος έπραττε το αρεστόν εις τους οφθαλμούς αυτού» (Κριτ. 17/ιζ/6, 21/κα/25).
Αν όμως δεν υπήρχε άρχοντας ή βασιλεύς στο λαό Ισραήλ σε κάποιες περιόδους της ιστορίας τους, αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει Βασιλιάς στο λαό του Θεού! Κάθε άλλο μάλιστα, επειδή «ο Θεός Κύριον και Χριστόν έκαμεν αυτόν τούτον τον Ιησούν» (Πράξ. 2/β/36) και τούτο ισχύει πρώτιστα για τους χριστιανούς. Όλοι οι άνθρωποι, ακόμη και οι αυτοαποκαλούμενοι "αναρχικοί", υποτάσσονται σε κάποιο "πολίτευμα" το οποίο πρεσβεύουν και υπηρετούν. Δεν πρέπει να ισχύει το ανάλογο και για τους χριστιανούς; Χωρίς αμφιβολία! Και τούτο το χριστιανικό πολίτευμα έχει χαρακτηριστεί από τον λόγο του Θεού με δύο καταπλητικές περιγραφές: (α) «το πολίτευμα ημών είναι εν ουρανοίς» (Φιλιπ. 3/γ/20), και (β) είναι «πολίτευμα άγιον» (Β~ Πέτρ. 3/γ/11), σε αντιδιαστολή με την προηγούμενη διαγωγή μας που περιγράφεται ως «το πολίτευμα του κόσμου τούτου, κατά τον άρχοντα της εξουσίας του αέρος, του πνεύματος το οποίον ενεργεί την σήμερον εις τους υιούς της απειθείας», σύμφωνα με το οποίο όλοι είχαμε πορευθεί στην προ Χριστού ζωή μας (Εφεσ. 2/β/2).
Το τελευταίο χωρίο, εντούτοις, μας οδηγεί ακριβώς στο σημείο όπου υπάρχει το μέγα πρόβλημα της παρούσας πνευματικής κατάστασης, που δεν είναι άλλο από την «απείθεια». Απείθεια στον Θεό, απείθεια στον λόγο Του, απείθεια στις αρχές και τους νόμους Του, απειθεια στους ανθρώπους που Εκείνος έχει θέσει «επισκόπους», για να ποιμαίνουν «την εκκλησίαν του Θεού, την οποίαν απέκτησε διά του ιδίου αυτού αίματος» (Πράξ. 20/κ/28).
Ποιος όμως σήμερα υπολογίζει τους «επισκόπους» του Θεού; Ποιος είναι πρόθυμος να ρωτήσει και να μάθει "τι θέλει ο Θεός" για την α~ ή β~ περίπτωση της ζωής του; Ποιος τέλος είναι έτοιμος να αποδεχθεί το σωστό και το πρέπον, όταν αυτό δεν ταιριάζει με τη δική του επιθυμία;
Ο λόγος του Θεού έχει δεχθεί άπειρες επιθέσεις από ανθρώπους έξω από την Εκκλησία, χωρίς να υποστεί την παραμικρή ζημιά. Δυστυχώς, όμως, τα χειρότερα πλήγματα τα δέχεται από ανθρώπους μέσα στην Εκκλησία, οι οποίοι είναι έτοιμοι κάθε φορά να "νερώσουν" το περιεχόμενο και το νόημα των Αγίων Γραφών, ώστε να το φέρουν "στα δικά τους μέτρα", ενώ το υγιές θα ήταν να προσαρμοστούν εκείνοι με τις θείες απαιτήσεις.
Τα "μέτρα και σταθμά" της σύγχρονης χριστιανοσύνης, όχι σπάνια απέχουν τεράστια από εκείνο που ήξεραν και εννοούσαν όχι μόνο οι Απόστολοι και οι χριστιανοί των πρώτων ημερών της Εκκλησίας της Καινής Διαθήκης, αλλά επίσης και οι χριστιανοί μόλις πριν από λίγες δεκαετίες.
Αλλά δεν έγινε αυτή η αλλαγή με ένα σεισμό που έφερε τα απάνω κάτω. Δεν έγινε αυτή η έκπτωση των αξιών με κάποιο άγνωστο "σχέδιο" του Σατανά. Όλα αυτά έγιναν εξαιτίας της αδιαφορίας των πιστών όταν κάποιοι "έκλεψαν τα αλεξικέραυνα" εναντίον της αμαρτίας.
Τώρα πια, όταν πέφτει κάποιος "κεραυνός" αμαρτίας ή κακοδιδασκαλίας, δεν υπάρχει κάποιο σύστημα προειδοποίησης ή απόκρουσης. Τώρα όλα είναι ευκολοκατάπιοτα και ευπρόσδεκτα. Τώρα δεν ενδιαφέρει αν αυτά που λέμε ή κάνουμε αρέσουν ή όχι στον Θεό. Εκείνο που ενδιαφέρει είναι αν αρέσουν σ' εμάς και στους ανθρώπους που μας περιβάλλουν.
Το δικό μας "αλεξικέραυνο" λειτουργεί άραγε ακόμη ή το έχουν κλέψει κάποιοι επιτήδειοι; Ποιος θα απαντήσει; |
