Πίνακας περιεχομένων παρόντος τεύχους
Ο πόνος μέρος της ζωής μας
Στιγμιότυπα από την Κοιλάδα της Σκιάς του Θανάτου
Εκείνο το βράδυ που ο γιατρός μίλησε για ενδεχόμενη ύπαρξη καρκίνου και παρήγγειλε ειδικές εξετάσεις, η σκιά της κοιλάδας του θανάτου έπεσε επάνω μας αφού σε τέτοιες ώρες καθένας γνωρίζει πως το "αναμενόμενο" είναι μάλλον κάτι κακό, που συχνά σημαίνει «αποδημία εις Κύριον».
Σκέψεις διάφορες άρχισαν να περνούν από το νου: για σχέδια που έμεναν ανεκπλήρωτα^ για όνειρα που διαλύονταν στο φως της νέας πραγματικότητας^ φόβοι για ενδεχόμενες δυσκολίες στους εναπομείναντες. Ίσως ακόμη και ένα «Γιατί;» Γιατί σ’ εμάς και γιατί τώρα;
Καθώς εκείνο το διάστημα δεν κοιμόμουν στο σπίτι μου αλλά κοντά στον ηλικίας 91 ετών πατέρα μου, που περνούσε τις τελευταίες ώρες του σ’ αυτή τη ζωή, η πρώτη αυτή νύχτα κύλησε περίεργα με προσευχή και κουβέντα με τον Κύριο.
Τρία πράγματα ήρθαν τότε στο νου:
(1) Ο 23ος Ψαλμός που εγγυάται την παρουσία του Καλού Ποιμένα στην κοιλάδα της σκιάς του θανάτου και μιλάει για κατοίκηση «εν τω οίκω του Κυρίου εις μακρότητα ημερών».
(2) Ένας ύμνος που είχα μάθει πριν από 45 περίπου χρόνια, και ήταν ξεχασμένος κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού, ήρθε πάλι ξαφνικά στη μνήμη και να μερικά από τα αληθινά του λόγια!
Όλη η ζωή μου κι η αναπνοή μου
Είναι δοσμένη εις τον Χριστό,
Αυτός για μένα είν’ η χαρά μου,
Το όνειρό μου που αγαπώ.
Σαν η ζωή μου αυτή θα σβήσει
Και εις τον τάφο θα κατεβώ,
Με άλλο σώμα θα μ’ αναστήσει,
Ο Κύριός μου δεν θα χαθώ.
Ζωή αιώνια θα απολαύσω
με τον Χριστό μου στον Ουρανό,
τα δάκρυά μου θα τα στεγνώσει
και με τα μάτια μου θα Τον δω.
(3) Μια ανάμνηση από τη σκηνή της σταύρωσης του Κυρίου μας στο Γολγοθά, όταν οι Αρχιερείς ειρωνεύονταν τον σταυρωμένο Ιησού με τα λόγια: «Πέποιθεν επί τον Θεόν, ας σώση τώρα αυτόν, εάν θέλη αυτόν» (Ματθ. 27/κζ/43).
- Είχα έναν Καλό Ποιμένα που ήταν κοντά μου στη δύσκολη ώρα.
- Είχα μια αδιάψευστη υπόσχεση ότι ο θάνατος για τον πιστό δεν είναι το οριστικό "τέλος".
- Είχα μια λογική βεβαιότητα πως στο χέρι Του ήταν να με σώσει από την δύσκολη εκείνη ώρα, εφόσον με ήθελε ακόμη σ' αυτή τη ζωή.
Η πρώτη εκείνη νύχτα πέρασε ήρεμα. Ο παπούς κοιμήθηκε ήσυχα. Η καρδιά και το πνεύμα μου αναπαύθηκαν επαληθεύοντας ακόμη μία φορά το «Συ είσαι μετ' εμού, η ράβδος σου και η βακτηρία Σου αύται με παρηγορούσι». |
